3,5 büyüklüğünde sarsıldım

insanın okunacağını bile bile buraya birşeyler yazması teshircilikten başka bir şey değil bence. o yüzden yazma ve yazmama konusunda tereddüt etmemek elde değil. aslında birçok kadın bu kuruntuları hep yasar ve finfiriklerinir. gerçi bu yazdıklarımı okuyup beni anlayacak bir kişi var ama olsun. bütün gece yazsamıydım diye karınagrısı çekmektense canının istediğini yiyip midemi bozmak daha iyi sanki.
aynı sekilde tanıştığım iki kişiden birinin hayatımı karatacağı, diğerinin ise aydınlatacağını bu derde düşmeden önce bilemezdim. insanın yüzüne yapısıp kalan bir gülümseme, baktığı her yerde ondan bir iz bulma, o izlere iyice bastırma ve her an yeni bir ileti beklentisi içinde olma durumu, tüm bunların olması için dua etme durumları. hatta dua ederken bile en kısalarını seçmeler_izleri daha belirgin hale getirmek için_.
çoğu kişi bunları yasamıştır. hepimiz yasadık. ama bizi en çok etkileyenler küçükken yasadıklarımızdır. ilk olanlar, sonradan düşününce komik olanlar. bir de her neyse dediğin günlerde yasadıklarınmış..

küçükken yasananlar dediğimize göre, hatıra defterleri şiirsiz manisiz bilmecesiz olur muydu? tabi ki hayır. artık renkli kalem kullanmıyoruz .aslında tek fark bu

Türkiye'de İstanbul neyse,
İstanbul'da gece neyse,
Gece yürümek neyse,
yürürken düşünmek neyse,
seni unutamamacasına sevmek neyse,
Birden aşka düşek neyse,
Her neyse


aklımda kaldığı kadarıyla, şairden özür diliyorum