Sıkılan insan ne yapar?

İlk önceeee, camdan dışarı bakılır. Evin yerden yüksekliği bakımından en yakınında gözüne çarpan karla kaplı çatılar, göçememiş, buna gerek duymamış ama bin pişman olmuş, az önce annemin balkona koyduğu, karşı komşunun bize verdiği yemeği yemiş olan kuşlar, şemsiyeleri ve şezlongları hazırda bekleyen bir yüzme havuzu, birkaç cami minaresi- burada cami fazla sanırım, başka neyin minaresi olur ki- park tabelası, futbol sahası olur. Bunlar sıkıntıyı almaz tabi. Az önce içilen çay etkisini gösterir. Normal zamanda bu kadarcık çiş için tuvalete gidilmez. Ama tebdil-i mekanda ferahlık vardır düşüncesiyle odadan çıkar tuvalete gidersiniz. Oturduğun yerde mermere,kapının boyasına,musluğa bakar, üzerindeki boya vs lekelerini bir şeylere benzetmeye çalışırsın. Köşede bir parça çimento kalmış. Kemana da benzetilebilir, bir koyunun arka buduna da. Karnım acıkmamıştı ama buda benzetmek geride bıraktığımız kurban bayramına daha çok yakışıyor. Demek ki aynı tuvalete okuldaki müzik öğretmeni girse o bu çimento kalıntısını kemana belki de daha iyi çaldığını söylediği çelloya benzetecek. Belki de yalnızca kendinin böyle düşündüğünü düşünüp, ev sahipleri içerde bu kadar uzun ne yapıyor diye düşünmesin diye hemen işini bitirip çıkacaktı. Tuvalette aklıma kokular geldi. Ev şimdikinden daha kalabalık olduğunda benden önce kimin tuvaleti kullandığını geride kalan çiş ya da kaka kokusundan anlayabiliyordum. Ferda’nın çişinin çok farklı bir kokusu vardı. Çok az giderdi tuvalete, tutardı çişini, belki onun için idrar kokusu bu kadar farklıydı.Çıktım tuvaletten. Ayaklarım uyuşmaya başlamıştı biraz. Geçmiş miydi sıkıntı? Hayır. Niye? Çünkü farklı bir şeyler yapmak veya aynı işi yapıyorsan bile yalnız yapmamak sıkıntıyı geçirebilirdi. Geldim odama, oturdum masama, ekranı kapatmıştım giderken, işim uzun sürerdi belki ya da başka bir iş bulurdum kendime diye düşünerek ayrılmıştım masadan,ama bulamadım. 6 program çalışıyordu. Ekran koruyucuma gülümseyerek baktım. Hala alamadığım doğum günü hediyemdi, dolaba, yatağa, çekmeceye girmiyordu ama masamın üstündeydi işte. Rasgele bloglara baktım. Ne blogumu yemeyeyse..gittiğimiz kaplıcaları hatırladım birden. Küçükken çok sık giderdik kaplıcaya. Otel ya da pansiyon fark etmezdi. Mutlaka yan odalara girer kim ne yapıyor, ne yiyor, ne konuşuyor öğrenmeye çalışırdım. Hiçbirini tanımazdım, onlarda beni tanımazdı, kızmazdı da. Ama kulak misafiri bile olsam hayatlarına arka kapıdan da olsa misafir olarak girerdim. Yine öyle olmuştu. Tanımadığım evlere girmiştim. Aralarındaki fark kaplıcalarda bol miktarda havlu, burada ise PC ve ona has karakterler , cebe konan, koşmayı engelleyen bozuk para ve cep telefonu, içine birkaç damla yağmur düşen bir fincan kahve vardı. Gezindim, dolaştım, eski resimlere baktım ve birden spor yapma hevesim kaynamakta olan bir tencere süt misali kabardı. Annemin yanına gittim. Esra Ceyhan’ın çocuğuna yine yelek gelmiş. Bülent Serttaş 105 kiloymuş. Tam böyle elzem konuların arasında birden halının üstüne yattım ve tek kolumun üzerinde durmaya çalıştım. Önce bacaktan da yardım aldım bir süre sonra ona ihtiyacım olmadığını düşündüm. Tabi şu an içindi bu. Kaldırdım ayağımı tek basamaklı sayıları kullanırsam 3, çift basamaklı sayıları kullanırsam 2 saniye bu şekilde kaldım. Bu akrobatik hareketlerim annemi güldürmüş ve artık benden geçtiğini hatırlatmıştı. Sıkıntım azaldı. Aktivite acıktırmıştı üstelik. Yine anneme akupunktur yaparak mutfağa gittim. Bu şekilde onun ağrı eşiğini yükseltiyordum. Sıkıntım iyice azaldı. Bu yazıları yazarken pencereden dikdörtgen bir güneş girmiyordu, Çetin beni kamerasına da çekmiyordu, üstelik ortalık hiç de kalabalık değildi, sesim kısık değildi. Masama tekrar baktım. İngilizce kitapları almıştım 2 ay önce, ama içinden yalnızca fişini çıkarmıştım. İlkokul arkadaşımın kocasının dükkanından aldığım ve hayatında bir çok canlı türünün yaptığı karılık ve annelik görevini yapan, ama şu anda kendine ait bir işletmesi olan, “al sana da benden 20 milyonluk fazladan” diye özellikle belirten arkadaşımın yazdığı fişti bu. Bütün bunlar aklımdan tekrar geçti, canım sıkılmaya başladı. Yapacak çok şey vardı. Zamanını 2ye böl diyen, ama enine mi, boyuna mı bölmem gerektiğini söylemeyen dahi arkadaşlarım vardı. Ama zaman asal sayılar gibidir. Bölünmezler en çok yalnız kalan 1 sayısına ve en çok beraber olduğu kendinden başka sayıya. İnsanın canının sıkıntısı yemek yeyince azalıyor, hatta yemeğine göre tamamen geçiyor. Ve insanın canı sıkılınca karnı da acıkıyor. Hepinize afiyet olsun.